1999 senesinde, yeni evli bir kadın olarak master yapmak için Amerika’ya gittikten bir buçuk ay sonra çok sevdiğim halamı ve kıymetlim iki kuzenimi trafik kazasında kaybettik. Hayatımın en zor günleriydi. Yeni evliydik, yeni bir hayat kurmaya çalışıyorduk, Doğan benden bir...

Bu eve taşındığımızda, annemlerin katına giden merdivenin altını kapatıp depo haline getirmiştik. Ancak evin geri kalanında olduğu gibi, orada da malzeme ve/veya işçilik konusunda eksiklik olduğundan olsa gerek, Bodrum’un geleneksel rutubet sorunuyla da birleşince ciddi bir rutubet problemi yaşanıyordu el...

Nereden başlayacağıma karar veremeyecek kadar çok uzun zamandır buraya yazmıyorum. Birkaç saniyeliğine de olsa “La benim blog şifrem neydi?” diye duraksayacak kadar uzun süredir yazmıyorum. En son yazdığımda net görmemi sağlayan yakın gözlüğüm beni artık ekrana bakarken  başımı geriye itmek...

Eğer hayatımın bir gününün filmi çekilecek olsaydı mesela o gün bugün olabilirdi. 7 Nisan 2021. Her zamanki gibi başladı gün. Sabah Derya’yı okula bırakıp eve geldim, yazımın başına geçtim. 29 Mart’tan bu yana kitaba tamamen kendimi verdim, bu sefer bitmeden...

Cumartesi sabah ulaştı elime Sepin’in kitabı, Ağıtların Tanrısı. Heyecanla bekliyordum. Cumartesi öğleden sonra #kendineaitbiriçerik atölyemiz vardı Peri’yle. Her ne kadar atölye öğleden sonra olsa da, sabahından başlıyor benim heyecanım. Sanki bir yere gidecekmişim gibi giyiniyorum, makyaj yapıyorum, kafamı boşaltıyorum, atölyenin...

Geçenlerde birisi bir yazıma “Seni okumak bana iyi gelmiyor” diye yazmıştı; işin enteresan kısmı, yazımı okuduktan sonra yazmıştı bunu, keşke okumasaydı. Çok depresif yazıyormuşum. Aslında ben yazılarımı başkalarına iyi gelmesi için yazmıyorum, kendim iyi hissetmek için yazıyorum, ne mutlu bana...

Bu blogda daha önce de “Kaldığımız yerden“ gibi, “Nerede kalmıştık?” gibi, bıraktığım yerden devam ettiğimi ima eden başlıktaki yazılarım olmuştu. Ama onlar daha çok uzun bir tatil sonrası, bir dönem zorunlu bir yazma arası sonrası, ne bileyim, Dijital Topuklar sonrası...

Eğer her şey planladığımız gibi gitseydi şu an İstanbul’a varmak üzere olacaktık. Geçen haftalarda boğazımdaki nodüllere yapılan biyopsiden sonra almak istedi doktorlar, dedim “Sizi mi kıracağım? Alın gitsin.” Bu hafta ameliyat olacağım. Dün toplandık toparlandık, çoluk çocuk gideceğiz bu kez,...

Pandeminin ilk zamanlarında her şey ne güzeldi… Güzeldi derken, elbette bir belirsizlik ve onun getirdiği bir korku vardı. Yine de, hızla akıp giden ve yetişemediğimiz hayatımızın, elimizde olmadan bile olsa yavaşlamak zorunda kalmasının verdiği bir rahatlama hissi de vardı. Geleceğe...

“Kızlık (bekâret) zarı dikilir ama bozulan anayasal düzen tamir edilemez” demiş Cumhuriyet gazetesinde Özdemir İnce. AKP ve MHP’nin el birliğiyle anayasayı işlevsiz hale getirme girişimlerini incelediği ve “Kız oğlan kız ama altı aylık gebe” başlığını attığı yazısında korkunç ancak ne...