Küçüklüğümde hep öğretmencilik oynardım ben. Not defterlerim bile vardı, hayali öğrencilerimin isimleriyle dolu… Büyüyünce öğretmen olmayı isterdim ama gerçekten mi isterdim, bilmiyorum; belki de gerçekten isteseydim ailem ‘işletme oku’ dediğinde onları dinlemez, kafamın dikine giderdim. Neyse işte, öğretmen olmamak içimde kaldı diyeyim....

Benim bir bebeklik hatıra defterim vardır, çocukken çıkarıp çıkarıp bakardım. Çoğunlukla annem yazmış ama babam da hattat gibi yazısıyla aile ağacımızı doldurmuş. Şimdi bakıyorum da, onun dışında babamın pek bir izi yok defterde, hep ‘Annemden notlar, Annemin duyguları…’ Varsa yoksa...

Biliyorsunuz, 6. ay bebelerin (ve anne-babalarının da!) hayatlarında bir dönüm noktası. Bir kere ek gıdalar başlıyor, sonracığıma, oturmaya yelteniyorlar, işte fır fır dönmeye başlıyorlar falan… Geçtiğimiz hafta bizim için de bir geçişler haftasıydı. Her şeyden önce artık sokakta gezerken anakucağı...

Her ebeveyn gibi çocuklarıma vermeye çalıştığım değerler var benim: Dürüstlük, adalet, emek vermek, kendine yetmek… Ve biliyorum ki çocuklara değer aşılamanın en önemli ve hatta belki de tek yolu o konuda model oluşturmak. ‘Yerlere çöp atma’ deyip yere çöp atarsan...

Şu sıralar eğitimle ilgili geçmişe göre daha az yazdığımı fark ettim çünkü ‘derdi olan yazar.’ Deniz 4+4+4’e başlarken çok dertliydim, o zamanlara dönüp bakınca bu blogdaki 10 yazının 9’unun bu konu üzerine olduğunu görüyorum şimdi. Ne kadar zor bir süreçti… Hala da...

Efenim, doğduğundan beri her gün, bazen günde birkaç kez kaka yapan bebemize son haftalarda bir haller oldu. Önce günün (çoğunlukla) belli bir saatine indirgenen kaka seanslarının giderek arası açılmaya başladı. Bir de baktık ki her gün yapmamaya, günlerin arasını açmaya...

Amerika Başkanı Barack Obama’nın geçtiğimiz Aralık ayında imzaladığı bir yasayla, bundan böyle okulların başarıları değerlendirilirken en az bir tane ‘akademik olmayan’ faktör dikkate alınacakmış. Çünkü orada senelerdir uygulanmakta olan ‘No Child Left Behind’ (Tam çevirisi Hiçbir Çocuk Geride Kalmamalı) ilkesi, çocukların...

‘İnsanlar türlü türlü’ derdi babaannem. Ya bir de sosyal medyadakileri görseydi? Ben blog yazmaya başladığımda sosyal medya bu kadar yoğun kullanılmıyordu. İnternet üzerindeki yorumlar daha kişiseldi. Blogdaki bir yazıya yorum yazmak zaman ve bir nevi emek gerektirdiğinden yazıp çizdiklerine özeniyordu...

Deniz’in okul gezisi vardı bu hafta ve ben güya ona Derya’yla birlikte gidecektim. Ahahahahahaa ne kadar naifmişim! İnsan, üçüncü kez bu işi yapıyor olsa da hayallere kapılabiliyor demek… Üzerime bebemi asıp, Anıtkabir benim, Kapadokya senin gezecektim oysa ki… Olmadı tabii...

Redhouse Kidz’in bu kitabı elime geçer geçmez başlığını Kalben’in nidasıyla okudum: EYVAH KALBİM KIRILDI!   Heyecanla açtım içini… Henüz yazıları okuyamadan resimlere gitti bakışlarım – ki dikkat etmezseniz çok zor bir şey bu, gördüğümüzü okumaya programlandığımızdan hemen harflere yöneliyor gözler… Sayfaları...