Birçok insan Deniz’i doğal yollarla (epiduralsiz, serumsuz, kısacası hiçbir tıbbi müdahale olmadan) doğurduğumu duyunca “İnanmıyorum!” ya da “Vallahi helal olsun!” türünden tepkiler veriyor. Kimisi de “Yok vallahi, ben hayatta yapmam” derken bir yandan da “Sen kafayı yemişsin kızım” dermişçesine bakıyor...

90’ına merdiven dayamış babaanne: Kızııım, Deniz kaç yaşında oldu şimdi? Blogcu Anne: İki. 90’ına merdiven dayamış babaanne: Tamam, bir de kız yap, postayı kes. Blogcu Anne: Peki!.. YA DA… Orada burada karşılaştığım teyzeler, kız çocuk/torun sahibi insanlar: Allah sana senin...

“Bir demet çiçek, bir kaç öpücükle bir Anneler günü daha geçmez. Ariş’e gelin, Anneler Gününüz pırlantalı olsun!” YUH! “Annenizi ne kadar seviyorsanız ona o kadar pahalı hediye alırsınız” mesajını veren çok reklam görmüştüm, ama birçok annenin dört gözle beklediği ‘bir...

Bu Hikâye Okuma Saati işine kafayı fena taktım. Deniz’e 3 aylık olduğundan beri kitap okuyorum. O miniminicik haliyle kucağıma oturtup elime de kitabı aldığında tabii ki hiçbir şey anlamamıştı. Ama ben yine de okudum, uyku öncesi ritüeline çevirdim ve oğlumun...

Yer: Selamiçeşme Parkı çocuk oyun alanı, bir bahar günü Elif: Deniz’ciğim, you have to go up the stairs first, and then down the slides. You’re going to fall down! Deniz: Annneeeeaah! Pick me up! Parktaki yaşlı teyze: Kızım, neden yabancı...

Neden tutmayayım ki? Asıl soru “bunca zaman aklım neredeydi?” olmalı… Amerika’dan döndüğüm iki senedir onunla bununla kavga etmekten yoruldum, yaşlandım. O taksici bana küfretti-plakasını al; bu adam kaldırıma park etmiş, bebek arabasıyla geçemiyorum-sileceğini kaldır; çocukların gittiği yerlerde sigara içiyorlar-nereye şikâyet...

Neredeyse 2 senedir “Ben bir şey yapacağım, ama ne?” deyip duruyorum. Kendi işimi mi kuracağım? Bir yerde mi işe gireceğim? Part-time mı, full-time mı? Paralı iş mi, gönüllü iş mi? Deniz benim işe dönmeme hazır mı? Asıl ben onsuz olmaya...