Anne İtirafları

Ailemde çocuklarını küçük yaşta bırakıp, yıllarca görmeyip başkasıyla evlenen “anne” var. O çocuklar anneyi affettiler ama her şeyleri o kadar eksik ki. Kadın torunlarını aramıyor, gelinine laf çarpıyor, para isteyip duruyor. Bu da affedilmiş anne. Hiçbir şey değişmiyor affedince.

Sevemediğim, bir türlü ısınamadığım, yakınlık kuramadığım sadece iyi bir insan, işi ve maddi imkanları güzel, bir kaç benzer özelleğimiz var diye 6 ay görüştüğüm kişi benden ayrıldıktan 2 ay sonra başka birisine evlilik teklifi etmiş. O yüzük ve evlilik mekanı benim için düşünülmüştü. Neden içim buruk, neden kırgınım?

Ben dışındaki kadınlara olan ilgi ve merakının 3te biri kadar benle ilgilenseydi ve aynada kendini izlediği sürenin 3te biri kadar beni izleseydi evliliğimiz çok daha iyi bir yerde olabilirdi. O telefonla uğraşırken bana yaşattığı ne yapıyor acaba huzursuzluğu için bile hakkımı helal etmesem cehennemden çıkamaz

Bir kadın sırf kendi annelik tarzı başka bir anne tarafından “değillenmesin” diye başka bir annenin veya çocuğun psikolojisinin bozulmasını tercih ediyor. Bencillik, hadsizlik. Çok yazık…

Taşınacağım. Evdeki çoğu şeyin kutusu duruyor. Her şeyi kutusuna yerleştirmeye çalışıyorum;sığmıyor ya!Nasıl milimetrik hesap yapıyorlar bu üreticiler? Hele bir mikseri kutusuna yerlestirebildim zar zor. Bir baktım motoru tezgahta duruyor. Off off…

Kadınlar da anne olunca şu psikoloji mi oluyor: “Ben de endişeyle işe gittim/ zorlana zorlana emzirdim ya da korkmadım mama verdim/ uykusuz kaldım ama bebeğimi ağlatmadım ya da acısam da ağlattım/ 30 saat sancıyla doğurdum- sezaryanla doğurdum. Ben zorlanmışken senin prenseslik yapmaya ne hakkın var? Senin çocuğunun benimkinden farkı ne?” mi diyorlar. Evet çok farkımız, bambaşka insanlarız.

en anlamlı akran zorbalığını çocuğum olduktan sonra yaşıtlarım kadınlardan gördüm. okulda, işyerinde bu kadar yarışmıyorduk; sevgililerimizi farklı ölçütlerle seçiyorduk. anneliğimiz niye aynı olsun? ve lütfen bir anneye o açmadıysa çocuğu ve anneliği ile ilgili soru sormayalım, o konuşmalar iyi bitmiyor. onu anladım. emzirip emzirmediğim de kimseyi ilgilendirmiyor, neden işe bıraktığım da!

dedi. ne diyeyim yani “e demek ki ben manyağım, içim rahat etmiyor, benin oflaya oflaya baktığım bebeği başkası döver, ihmal eder diye düşünüyorum mu?” diyeyim. sistem ortada, sistem para ve statü odaklı. çocuk bakan kadına emeklilik, değer ve para verilmediğini biliyorum. bari birbirimizi kandırmayalım ama en azından birbirimizin sinirini bozmayalım hanımlar olur mu? ben kimseyi yargılamıyorum.

ben hiçbir anneyi yargılamıyorum ama bebeğimden doğduktan sonra işimi bıraktım çünkü onu başkasına bıraktığımı düşününce ölecek gibi oluyordum, yüzüm karıncalanıyordu. kimsenin kucağına almayacağını, ihtiyaçlarını karşılamayacağını düşünüyordum. geçen eşimin kuzeni “içim rahat etmedi” şeklinde bu endişelerimi dile getirince, bana “fransa’da 3 aylıkken kreşe bırakıyorlar, kimse de endişlenmiyor”

Eşim hayatta ki tüm olumsuz yanlarımın , olumlu bir yansıması adeta ❤️ Onda ki sabır koşulsuz sevgi nahif olmak insanlara sevdiklerine değer vermek aile bağlarını güçlü tutmak hepsi onda mevcut bende ise herşey daha hırgür ❤️‍🩹