Anne İtirafları

Çok iyi okullarda eğitim almış kariyeri düzgün kocam tam bir kalas. Yeniden evlenecek olsam bir erkekte önce nezakete, kibarlığa bakarım. Yıllardır yontuyorum hala bir şekle girememiş dün bunu arkadaşların evinde bana saygısızca davranınca yine anladım. Bu kaçıncı. Hem beni hem kendini rezil ediyor. Hayır insan bakınca birşey sanıyor bunu..Allahın kabasakalı.

İşimden, daha doğrusu çalışmaktan, daha doğrusu para kazanmak icin kızımı bir haftadan fazladır göremiyor olmaktan, karnımızı doyurmak için, sağlıklı olabilmek için, en temel insani ihtiyaçlarımız için para kazanmak zorunda olmaktan nefret ediyorum! Bence bu kocaman bir haksızlık!

Kocam olacak kişi.Ne desem sana bilmiyorum.. Dışardan bakan ne harika bi çift der belki ama ben artık yoruldum.senin bencilliğinden, çocukların bütün yükünden çok yoruldum.Keşke bi süre uzaklara tatile falan gitsen.Söz arayıp sormam hiç.Yüzünü göresim gelmiyor artık gıcıııık.

Bütün hayatlarını kavga gürültü ve sıkıntıyla geçirip 60’ından sonra boşanan sevgili annem ve babam sayesinde ne evliliğime ne eşime ne kendime ne de geleceğime güvenim kaldı. Eşim çocuk istiyor, sırf bu güvensizlikten yapmak istemiyorum. Ona sıcak bir aile ortamı, bir anneanne bir dede sevgisi yaşatamayacağım. Yapayalnız, öksüz ve yetim gibiyim..iyi bir anne olacağıma inanmıyorum.

Kayınpederimden öyle nefret ediyorumki.Beraber yaşıyoruz evi mis gibi yapıyorum bi tuvalete giriyor her yer leş gibi oluyor.Çıldırıyorum artık onun pisliğini temizlemekten nefret ediyorum.Keşke evimden gitse ve bir daha gelmese..

Ben aslinda disarda calismak falan istemiyorum evde oturmayi dinlenmeyi cocugumla bas basa vakit gecirmeyi onu kendim yetistrmeyi cok istiyorum ev hanimlarini deli gibi kiskaniyorum bu yuzden de elestiriyorum galiba😉 ama kendimi de garanti altina almak istiyorum

Kocamla sanki ev arkadaşı gibiyiz paylaştığımız hiçbir şey yok tek ortak nokta çocuklar ama bir yandan da iyi biri boşanmak istesem çalışmıyorum 45 yaşındayım korkuyorum ne yapıcam ben

13yasindaki ergen kızımın erkek arkadaşı olduğunu öğrendim dumur durumdayım

Etrafımdakileri memnun etmeye çalışırken o kadar yoruluyorum ki onlara tüm güzel enerjimi veriyorum ve sanki onlar beni sömürüp yollarına güzelce devam ediyorlar ama ben çökmüş ve enerjisi bitmiş bir şekilde yalnız kalıyorum.

Sanki instagram yok olsa hepimiz kurtulacakmışız gibi.