Anne İtirafları

Komşunun “sen kendini uzak tutuyorsun” demesinden gına geldi. Teyzem ben apaçiyim gözün mü görmüyor, hiç kocakarı muhabbeti yapacak tip var mı bende diyeğmeğdiğğmmmmm ama ramak kaldı. Bir de evden çıkmadığımı iddia ediyor. Deyzem bizim kapının önünde mi yatıyorsun deyzeğğmmmmm, ne biliyorsun.

Bu son itiraflar beni çok korkuttu. Gerçekten biz ne zaman bu hale geldik kadınlar olarak. Yorgun olabiliriz ama umutsuz asla..Kadın deyince benim aklıma kıpır kıpır her şeyden mutluluk çıkarmayı bilen, dünyayı yerinden oynatacak güce sahip bir canlı geliyor. Biz gülersek tekrar baharlar gelecek, çiçekler yeşerecek çocuklarımıza can suyu olacağız. Her şeye rağmen, düşüncesiz erkeklere rağmen…

Hayatımda bir şeylerin düzeleceğine dair en ufak umudum yok.hep böyle mutsuz,çaresiz bir şekilde geçip gidecek ömrüm.

Üst kat komşumuz tam bir pislikti, bize hep sorun yaşatıyordu. Lisede en iyi arkadaşıma anlattığımda adam imam diye “onlardan zarar gelmez” diyip bana karşı tanımadığı adamı savunmuştu. Şimdi evlendi,umarım zihniyeti değişmiştir yoksa bu kafayla çoluğunun çocuğunun vay haline.

eşim tam bir oyun bağımlısı.uykusuz ve aç kalır ama oyunsuz duramıyor.her boşlukta bilgisayara koşuyor.ne benimle ne de kızımla ilgisi yok.bu gidişle evlilik bu yuzden bitecek.yüzümüze bile bakmıyor

En az hatırladığım 8 yıldan beri bloğu okuyup buraya yazıyorum. Ara ara açıp hemcinslerimin dertlerinde bi değişiklik var mı diye bakacakken kendim geliyor aklıma, var mı değişiklik, yok o zaman yazmaya devamke 🫶

Bekliyor sanki. Merdivensiz bir kuyuda kalmış gibiyim. Sesimi artık ben bile duyamıyorum. O kadar cılız ki.

Edebildiğim tek yer burası. Bunları yazarken eşim ve oğlum uyuyor. Eşim ağladığımı duysa ağlamam bile suç. Onu rahatsız ettiğim için suç. Üzüldüğüme zerre üzülmez. Gerçekten nasıl olduğum ile şimdiye kadar kimse samimi olarak ilgilenmedi. Evladıma kıyabilsem belki son veririm ama kıyamıyorum. Ama bazen o bile benim için yeterli bir sebep olacakmış gibime gelmiyor. Korkuyorum. Ama o malum son beni

ben yetersizim. Bu anneliğim için de böyle eşliğim için de gelin sıfatım için de evlat olarak da kardeş olarak da teyze olarak da arkadaş olarak da. Bu kadar insan yanılıyor olabilir mi? Kendimi kötü ve bir pislik gibi hissediyorum. Keşke bunu sonlandırmanın bir yolunu bilsem. Çıkış yolu bulabilsem. Hep eksik olmaktan hep suçlu olmaktan çok yoruldum. Bunları yazabildiğim ve kendime de itiraf

Kendimi çok değersiz ve kimsesiz hissediyorum. Hayatta hiç kimse için önemli değilim ve bensiz de hayat herkes için aynı olur diye düşünüyorum. Kendimi çok çirkin, başarısız, değersiz hissediyorum. Evliyim ve bir oğlum var. Ama eşimden beklediğim ilgiyi ve desteği göremiyorum. Çok mutsuzum yalnızım. Bu duygudan boğulmak üzereyim ama kimse farkında değil. Her ilişkimde ben suçluyum ben düşüncesizim