Bugün aslında bir çocuk kitabı yazmak istiyordum; daha doğrusu bir seri… Ama içinde bulunduğumuz ahval ve şerait içinde, yetişkinlere iyi gelecek bir kitabı paylaşmak istedim. Terapi Defteri’nin yazarı Deniz Bolsoy Erdem’i ilk olarak Twitter’dan takip etmeye başlamıştım. Sonra Instagram hesabı...
Zaman, hayatımın hiçbir döneminde bu kadar hızlı akıp gitmemişti. Hep nefes nefeseyim. Bir şeyleri yetiştirmeye çalışıyorum ve ucu ucuna başarıyorum. Gücüm çok çabuk bitiyor. Bu tempoda bir yerlerde sızıp, uyanıp, tekrar devam etmeye çalışıyorum. Rutinler yetmezmiş gibi angarya işler de...
Her türlü ”Nasılsın?” sorusunun karşılığı olarak ”İyi diyelim, iyi olalım” yanıtını veriyorum şu sıralar. En yakın arkadaşımdan, iş için yazıştığım insanlara kadar ”Nasılsın/ız?” diye soranlara, nezaketen verilmesi gereken ”İyiyim, teşekkür ederim; sen/siz nasılsın/ız?” yanıtını veremiyorum. Nasıl vereyim ki? İyi değilim....
Bu seriyi yeni keşfettim! Elif defalarca “Rita Ve Adsız”ları alsana deyip durmuştu, ancak fuarda alabildim. Serinin dört kitabı Türkçeye çevrilmiş… Daha kapağına bakınca gülmeye başlıyorsunuz. Rita biraz huysuz, yaramaz bir kız. Aslında tam da altı yaşlarında bir çocuğun olması gerektiği gibi!...
Genetik miraslarım arasında sevdiklerim var, sevmediklerim var. Sevdiklerimin başında, kuaförlerin ‘kaliteli’ olarak tanımladığı saçlarım geliyor. Baba tarafımın bana en büyük genetik hediyelerinden biri geç ağaracak olan saçlarım… Aslında beyaz saçı severim ben. Anneannemin mesela, pamuk gibiydi saçları ve benim de öyle olacak...
Büyük oğlumun okulunda bir seminere katıldım birkaç hafta önce. Konuşmacı yetişkinlere bir zeka sorusu yöneltti ve süre verdi. Fakat kimsenin çözebilmesini beklemediğini, bunu düşünme becerileri üzerine anlatacağı konu için yaptırdığını da ekledi. Çözmem sadece birkaç dakika sürdü. Konuşmacı daha önce...
Yaz sonuna doğruydu, Fide Okulları’nda, ‘Nasıl bir eğitim istiyoruz?’ başlıklı bir sohbet düzenlenecekti. Benim de dinlemeyi heyecanla beklediğim isimler orada ‘eğitime dair’ konuşma yapacaklardı. 25 Ağustos muydu, neydi; o gün, yazın en büyük yağmuru yağdı, seller sular götürdü ortalığı, etkinlik...
Blogcu Anne Annelik her zaman tozpembe değil