Küçükken bir kitap yazma hayalim vardı, bir otobiyografi… Hayatımı anlatacak, başıma gelenleri yazacaktım (başıma gelenler: ergenlikte annemle kavga etmek, yazlıkta babamdan geceleri 22:30’dan sonraya kalmak için izin alamamak, sevdiğim çocuğun beni sevmemesi, falan…). Bu düşüncem yaşım ilerledikçe çok saçma gelmeye...
Dayanıklı Aileler, Biricik Hikâyeler serisinin bizim evden sonraki ilk çekimi Çelebi Ailesi’nin üç kedili, bir bebeli evinde gerçekleşti. Bayram tatilinden çok kısa bir süre önce, Marmara Üniversitesi’nde akademisyen olan Çiğdem, bir sigorta şirketinde çalışan Orhan ve iki yaşında bir kız...
Bu blogu ilk yazmaya başladığımda sesimi babaların da duyacağını hesaplamamıştım. Aslında sesimi kimsenin duyacağını hesaplamamıştım, daha doğrusu sesimi duyurmak için değil, içimdekini dışarı atmak için yazmaya başlamıştım ama bir sürü insan duydu, ne de güzel oldu! Geldiğimiz noktada Blogcu Anne...
Aşağıdaki yazı Blogcu Anne okurlarından Zeynep tarafından kaleme alındı. 21 yaşındayım ve annelik bloglarını çok seviyorum. Hiç sıkılmadan okuyorum, hamilelik süreçleri, bağlanma süreçlerini, uyku problemlerini veya kendilerine zaman yaratmaya çalışmarını zevkle okuyorum. Benim maalesef iki ebeveynim de ebeveynlik konularında buradakilerden...
Elon Musk’un Mars’a roket gönderdiği sıralarda Twitter’da bilimle ilgilenen birçok Türkçe hesap keşfettim. Meğer ne çok biliminsanı varmış Türkçe içerik yazıp da Twitter’da paylaşan… Zaten de neden olmasın? Herkes kendi ilgi/bilgi alanı üzerine yazıyor; benim için bu ebevyenlik, bir başkası...
Günışığı Kitaplığı’nın her sene düzenlediği Eğitimde Edebiyat Seminerleri‘nin konuşmacılarındandım bu sene… (Yazar ve yayıncı Mine Soysal ve uzman klinik psikolog İnci Vural’la gerçekleştirdiğimiz, “Özgür Çocuk Edebiyatı Mümkün mü?” konulu sohbetimizin notları Keçi Edebiyat’ın yeni sayısında yerini almış) Günışığı’nın düzenlediği seminerleri...
Blogcu Anne Annelik her zaman tozpembe değil