Etiket Arşivi: Annelik halleri

Biliyorsunuz, sosyal medyada bir TBT furyası var. İngilizcedeki Throw Back Thursday kelimelerinin baş harfinden oluşan bu kısaltma, Perşembe günleri, geçmişten fotoğraflar paylaşmak şeklinde hayat buluyor. Bir nevi “Hey gidi günler” bahanesi… Ben bunu blog boyutuna taşımak istedim. Mümkün olduğunca, Perşembe günleri...

Bu blogda, anneliğimle ilgili bence neyi yanlış yaptığıma dair, neleri daha iyi yapabileceğime dair, hangi konularda kendimi geliştirmem gerektiğine ve geliştirmeye çalışıyor olduğuma dair yüzlerce yazı var. Abartısız, yüzlerce… Ama neyi iyi yapıyor olduğuma dair yazdığım yazıların sayısı bir elin...

Instagram’da canlı yayın yaparken bazen “Eşinizle tartışıyor musunuz?” soruları geliyor, diyorum ki “Tartışmaz mıyız? En çok da çocuklar üzerinden.” Ben kendine sınırlar çizen, örneğin akşam belli bir saatten sonra artık koltuğa oturup kimsenin dişiyle, çişiyle uğraşmak istemeyen ve bunu dile...

1985 yazını İstanbul’da geçirmiştik, bizim için çok değişik bir yazdı. Emirgan’a yakın bir evde oturmuştuk, çay bahçelerine yürüme mesafesindeydi. Anneannem de bizimle kalmıştı o yaz, onu da alıp akşamüstleri çay bahçesine giderdik. Bir gün ben-Ece-annem-anneannem yürürken, bakkalın önünde bir kutu...

İnsanın, kendi zorlandığı konuları bir başkasının ağzından duyması, o sorunların sadece kendine ait olmadığını görünür kılmak adına çok iyi gelen bir şey… Ve bu görünürlük, hiç ummadığınız yerlerde karşınıza çıkabiliyor bazen… “Üç çocuklu hayat nasıl?” diye soranlara “İki çocuklu hayattan...

HuffingtonPost.Com sitesinde yayınlanan bu yazı Ebrar Güldemler tarafından Türkçeleştirildi. *** Birkaç hafta kadar önce, bir röportaj için bir liste soru geldi. Hızlı cevaplar istediklerini, bazı kelimelerin bende çağrıştırdığı şeyleri yazmam gerektiğini söylediler. Tam bana göre. İlk 14 soru hızla bitti. Fakat...

Günümüzün en moda tabirlerinden biri multitasking, yani özünde bir koltuğa on karpuz sığdırabilmek… tek bir görev insanı değil, çoklu görev insanı olabilmek elini attığın her işten alnının akıyla çıkabilmek. Ve bu tabirden elbette, anneler de payını alıyor. Öncelikle, her işi...

Geçen hafta bir sabah erkenden kalktım. Milas’a gitmek üzere uçağı yakalayacaktım ve saat 7’de evden çıkmam gerekiyordu ancak bu bile benim saçlarımı maşa yapmama engel olamamıştı çünkü birlikte gideceğimiz ekipte fıstık gibi moda blogırları falan vardı ve evet kaz ayaklarımı...

Blogcugiller‘i ilk çizmeye başladığımda yaptığım çizimlerden biriydi Kırmızı Düğmeler… Bir gece, ansızın ortaya çıkıvermişti. Muhtemelen uzun bir günün sonunda çocukları yataklarınıa tıkıştırdıktan sonra oturup çizmiştim. Bayağı da beğenilmiş, paylaşılmıştı. Yalnız değildim, benim gibi hisseden çok anne vardı, hepsi bu anlatımıma katılmıştı. Ama...

Çocuklarımın, ‘söylesinler’ diye gözlerinin içine baktığım bir kelimenin bazen en duymak istemeyeceğim kelime olacağını bilmezdim. Anne! İlk aylarda önce anne mi diyecek, baba mı diyecek, baba dedi ama anni de dedi diye çetele tuttuğumuz o günler çok gerilerde kaldı. Yerine...