Küçükken bir kitap yazma hayalim vardı, bir otobiyografi… Hayatımı anlatacak, başıma gelenleri yazacaktım (başıma gelenler: ergenlikte annemle kavga etmek, yazlıkta babamdan geceleri 22:30’dan sonraya kalmak için izin alamamak, sevdiğim çocuğun beni sevmemesi, falan…). Bu düşüncem yaşım ilerledikçe çok saçma gelmeye...
Bundan yaklaşık on gün önceki ‘Benimle blog yazar mısın?’ çağrıma hiç beklemediğim dönüşler oldu. Sadece nicelik olarak değil, nitelik olarak da beklemediğim bir dönüştü bu… Bir ara ‘sırf bu başvuruları değerlendirmek ve geri dönmek için bile yardıma ihtiyacım var!’ dedim. Baktım...
İki çocuğun fotoğrafı gitmiyor gözlerimin önünden… Biri, sahile vuran Aylan… ‘Sahile vuran’ demek, adını anmak bile ağırıma gidiyor. İlk gördüğüm anda fotoğrafını, görmez olaydım dedim, neden açtım? Sonra o kadar çok çıktı ki karşıma, kaçamadım. Kaçamadım ya, hikayesini okumadan da...
Geçtiğimiz haftaki Denizli ziyaretimizde, katılımcı annelerden biri, hayatım boyunca aldığım en güzel iltifatlardan birini etti bana… Beni (blogumu) Pozitif Doğum Hikayeleri ile keşfettiğini söyledi: ‘İğne olmaktan korkan ben, Pozitif Doğum Hikayeleri sayesinde doğal doğum yaptım’ dedi. Bu elbette çok güzel bir...
Deniz’in okulunda bir seminere katılıyorum yaklaşık altı haftadır. Milli Eğitim Bakanlığı’nın düzenlediği, okulun rehberlik servisi ve Halk Eğitim’in birlikte organize ettiği bir ‘aile eğitimi’ semineri… Bakma ‘aile’ dediğine, 6 haftadır orada olanların hepsi anne… Babalar? Onlar işte güçte..! Eğitim sistemine,...
BaĞzı insanların sandığının aksine, teknik yatkınlığı pek fazla gelişmiş bir insan değilim. Bir seferinde blogu güncelleyeyim derken düzenini alt üst ettiğim, eklenti yüklemeye çalışırken var olanı yok etmeye kalktığım, Instagram’a nasıl kırpmadan fotoğraf konulacağını bile Teknolojik Anneler’den öğrendiğim doğrudur.
Blogcu Anne Annelik her zaman tozpembe değil