Anne olduktan sonra, anneliğe dair algılarımın gerçeklikle pek de örtüşmediğini gördüm. Bu blogun ortaya çıkışının altında yatan temel sebep de buydu zaten… Anne olduğum yaklaşık son 12 senedir, doğumlarımdan başlayarak üstelik, kendi annemden de, kayınvalidemden de mümkün olduğunca yardım istemeye...
Geçtiğimiz hafta evden burnumuzu çıkarmamıştık. Hafta başında İzmir’den gelen kızkardeşimle birlikte olmak için birkaç günlüğüne annemlere gitmiş, sonrasında bütün haftayı orada geçirmiştik. Bunun acısını çıkarmak istercesine Pazar sabahı kendimizi yola attık: İstikamet Beylikdüzü! Aslında Beylikdüzü’nde görmek ve bir araya gelmek...
Pazar öğleden sonra bir seminerdeydim, eve akşam yemeğinde anca geldim. Bizimkiler zaten yemek sırasında yemek yemekten başka her şeyi yapıyorlar (her nedense dünyanın bütün düşünceleri akıllarına o anda üşüşüyor), beni bütün gün görmeyip de sofrada birden karşılarında belirince yine kendilerinden geçtiler....
Geçtiğimiz hafta Buğday Ekolojik Yaşamı Destekleme Derneği’nden bir davet maili aldım. Seçimlerden bir gün önce, 31 Ekim’de çocuklarla bir etkinlik düzenliyoruz: Doğa Gözlem Okulu. Onları AVM’ye değil doğaya götürmek; doğadaki diğer canlılar, bitkiler, tohumlar ve bir sürü oyun arkadaşıyla güzel...
Ne zaman geniş ailemle birlikte uzun süreli vakit geçirsem, normal hayatımın ne kadar zor olduğunu fark ediyorum. Zor olmasının da ötesinde, yapay. Bence biz insanlar kesinlikle çekirdek aile olarak yaşamaması gereken varlıklarız. Bugün büyük şehirlerde, ailelerimizden uzakta, ama bakıcı ama kreş...
Anne olmak zor. Türkiye’de anne olmak daha da zor. Çocuklarımız olduğundan buraya yaptığımız her seyahatte daha polis kontrolünü geçmeden başlıyor insanlar beni şaşırtmaya. Geçen ay Danimarka’da oturduğumuz belediyenin yakın tarihlerde doğum yapmış anneleri ve bebeklerini bir araya getirdiği haftalık toplantılarımız...
Bundan birkaç ay önce arkadaşım Lisa oğluyla birlikte bize ziyarete geldiğinde İstanbul’la ilgili gözlemleri arasında ‘Etrafta çok az sanat görüyorum’ cümlesine yer vermişti. Haklıydı da, İstanbul öyle sağda solda heykel görebildiğiniz bir şehir değil… Maalesef… Neyse ki duble yollarımız var… Neyse,...
Blogcu Anne Annelik her zaman tozpembe değil