Etiket Arşivi: Çok çocuklu hayat

Hani derler ya; hayat bir kutu çikolatadır, ne çıkacağını bilemezsin. Ben de iddia ediyorum; “Çocuk sahibi olmak; dondurma yemek gibidir!” Bazen tek top alırsın, yeter. Tek top dondurma hem lezzetlidir, hem erimeden yavaş yavaş keyfini çıkartarak yenir, hem “en sevdiğin”dir,...

Dikkat: beyni yakacak derecede matematik içerir. Uzun zamandır bu konuda düşündüm. Neden ikinci çocuk düşünüyoruz ya da düşünmüyoruz? Gerçekten istiyor muyuz? Daha doğrusu biz ne istiyoruz? Eş, dost, akraba, arkadaş düzeninden kendimizi soyutlayarak düşündüğümüzde kendimize kalan cevap ne oluyor? Bendeki...

Veli toplantıları oldum olası korkulu rüyadım benim. Ortaokul ve lisedeyken her dönem, ara karnenin ardından yaklaşan veli toplantılarını karın ağrısı eşliğinde bekler, annemin Mersin’den Tarsus’a gidip, hocalardan “Derslerde ne kadar çok konuştuğumu, yeterince çabalamadığımı, aslında çok akıllı olduğumu ancak çalışmadığımı”...

Dijital Topuklar’ın ikincisine üç haftanın kaldığı bir sürece girdik… Birincisinin üzerinden henüz bana sorsan bi’kaç gün geçmişken nasıl oldu da aradan bir sene geçti ve ikincisine sıra geldi, hayret vallahi… TimeHop benim en eğlenceli bulduğum uygulamalardan biri… Hemen her gün...

Bu yazıyı geçen haftaki Bodrum depreminden önce yazmaya başlamıştım. Aşağıda yazdıklarım o zaman birçok kişi için daha fazla anlam ifade edecekti. Nitekim 21 Temmuz sabaha karşı sallanınca Bodrum, herkesin önceliği değişti. Tatilde olup da tatilini yarıda kesenler oldu (hoş, şu...

Biliyorsunuz çok çocuklu evlerin en önemli sorunlarından biri, sofrada kimin nereye oturacağıdır. Bazı çok makbul ve hiç makbul olmayan yerler vardır; örneğin bizim evde duvar dibi hiç makbul değil ve onun üzerinden sürekli devam eden bir tartışma var: “Kim duvar...

Instagram’da canlı yayın yaparken bazen “Eşinizle tartışıyor musunuz?” soruları geliyor, diyorum ki “Tartışmaz mıyız? En çok da çocuklar üzerinden.” Ben kendine sınırlar çizen, örneğin akşam belli bir saatten sonra artık koltuğa oturup kimsenin dişiyle, çişiyle uğraşmak istemeyen ve bunu dile...

1985 yazını İstanbul’da geçirmiştik, bizim için çok değişik bir yazdı. Emirgan’a yakın bir evde oturmuştuk, çay bahçelerine yürüme mesafesindeydi. Anneannem de bizimle kalmıştı o yaz, onu da alıp akşamüstleri çay bahçesine giderdik. Bir gün ben-Ece-annem-anneannem yürürken, bakkalın önünde bir kutu...

İnsanın, kendi zorlandığı konuları bir başkasının ağzından duyması, o sorunların sadece kendine ait olmadığını görünür kılmak adına çok iyi gelen bir şey… Ve bu görünürlük, hiç ummadığınız yerlerde karşınıza çıkabiliyor bazen… “Üç çocuklu hayat nasıl?” diye soranlara “İki çocuklu hayattan...

13 aylık uykusuzluğun üzerine, ardı ardına gelen hastanelik olma süreçleriyle, kendim için zor bir dönemden geçiyorum. Önce bebekle bronşit için, sonra kendim ve diğer iki büyükle rotavirüs için hastaneye yattık; devamındaki nekahat süreci de cabası… Böyle zamanlarda halime üzülüp kendime...