Etiket Arşivi: Çok çocuklu hayat

Bu yazıyı geçen haftaki Bodrum depreminden önce yazmaya başlamıştım. Aşağıda yazdıklarım o zaman birçok kişi için daha fazla anlam ifade edecekti. Nitekim 21 Temmuz sabaha karşı sallanınca Bodrum, herkesin önceliği değişti. Tatilde olup da tatilini yarıda kesenler oldu (hoş, şu...

Biliyorsunuz çok çocuklu evlerin en önemli sorunlarından biri, sofrada kimin nereye oturacağıdır. Bazı çok makbul ve hiç makbul olmayan yerler vardır; örneğin bizim evde duvar dibi hiç makbul değil ve onun üzerinden sürekli devam eden bir tartışma var: “Kim duvar...

Instagram’da canlı yayın yaparken bazen “Eşinizle tartışıyor musunuz?” soruları geliyor, diyorum ki “Tartışmaz mıyız? En çok da çocuklar üzerinden.” Ben kendine sınırlar çizen, örneğin akşam belli bir saatten sonra artık koltuğa oturup kimsenin dişiyle, çişiyle uğraşmak istemeyen ve bunu dile...

1985 yazını İstanbul’da geçirmiştik, bizim için çok değişik bir yazdı. Emirgan’a yakın bir evde oturmuştuk, çay bahçelerine yürüme mesafesindeydi. Anneannem de bizimle kalmıştı o yaz, onu da alıp akşamüstleri çay bahçesine giderdik. Bir gün ben-Ece-annem-anneannem yürürken, bakkalın önünde bir kutu...

İnsanın, kendi zorlandığı konuları bir başkasının ağzından duyması, o sorunların sadece kendine ait olmadığını görünür kılmak adına çok iyi gelen bir şey… Ve bu görünürlük, hiç ummadığınız yerlerde karşınıza çıkabiliyor bazen… “Üç çocuklu hayat nasıl?” diye soranlara “İki çocuklu hayattan...

13 aylık uykusuzluğun üzerine, ardı ardına gelen hastanelik olma süreçleriyle, kendim için zor bir dönemden geçiyorum. Önce bebekle bronşit için, sonra kendim ve diğer iki büyükle rotavirüs için hastaneye yattık; devamındaki nekahat süreci de cabası… Böyle zamanlarda halime üzülüp kendime...

İki çocuk annesi bir okurum aşağıdaki maili göndermiş bana… İsmini vermeden yayınlamamı rica etmiş, onu ”tanımayan insanların önyargısız yorumlarına ihtiyacı olduğunu” söylemiş. Ufak tefek yazım hatalarını düzeltmenin dışında, onun kelimeleriyle alıntılıyorum: Bugün şok bir halde 3. gebeliğimi öğrendim. Tahminen 7 hafta...

Çocuklarımın, ‘söylesinler’ diye gözlerinin içine baktığım bir kelimenin bazen en duymak istemeyeceğim kelime olacağını bilmezdim. Anne! İlk aylarda önce anne mi diyecek, baba mı diyecek, baba dedi ama anni de dedi diye çetele tuttuğumuz o günler çok gerilerde kaldı. Yerine...

Dün, çıkmaz ayın son Perşembesiydi bizim evde… Tam çocukların ikisinin de okuldan çıkacağı saatlerde fizik tedavi randevum vardı ve gitmem şarttı çünkü doktor kontrolüm de vardı. Kayınvalidem gelemedi çünkü işi vardı. Annem gelemedi çünkü maymunları vardı. Babam gelecek oldu, ancak...

Bu yazı anneleri keyiflendirip güldürmeyi, babalara ise tatlılıkla sataşmayı hedef alsa da, yiğidi öldürüp hakkını teslim etmemek olmaz: Babalar bizim canımız! 1- Evden çıkılacağı zaman annenin görevi:  Çocukları giydirmek; ama zamanlamayı öyle bir denk getirmek ki, çok erken giydirip akşamdan...