Hepinize yorumlarınız ve desteğiniz için çok teşekkür ederim. Facebook’taki yorumlarınıza bizimkilere yakalanmamak için cevap veremedim, kusura bakmayın. Burası ailemin beni sosyal medyada takip etmediği tek yer. Yakalanmayayım dedim! Çünkü bloguma mesela annemin de okuma ihtimali olduğundan _Ağladım_ yazamıyorum. Ama insan...
Ruhen ve bedenen biraz daha toparlandığım bir haftadan merhaba. Hamileliğimin hareketlerin kısıtlandığı şişko zamanlarına doğru emin adımlarla ilerliyorum. Kilo alımımı kontrol altında tuttuğumu sanırken bence kendimi kandırıyorum. Her hamileliğimde 20 kilo alan bedenim bu sefer de kilo konusundaki cömertliğinden ödün...
Bu hafta hamileliğim boyunca hiç dinlemediğim kadar müzik dinledim, âdeta ergenliğime döndüm: Kurban, Duman, Rashit, Bon Jovi, Metallica ne bulduysam dinledim. Evde kimsecikler yokken azıcık dans etmiş de olabilirim. Yine doktor kontrolü vardı tabii, haftalık rutinim olduğu üzere. İki haftadır...
İkinci trimesterin son haftası hiç haber vermeden, aniden geliverdi. Şu “gebeliğin balayı”nın son haftalarını ne acılarla hatırlayacağım geriye bakınca. Tam da bu zamanda Türkiye’de olabilmeyi ne çok isterdim. Ailemin, arkadaşlarımın ve Türkiye’nin özleminden burnumun direği sızlıyor, ve bütün o güzel...
Bu hafta da patlama oldu, ben –yine- ölmedim. Ülkecek birbirimizi arayıp hayatta olduğumuzu bildirmek günlük rutinlerimiz haline geldi. Devletin başındakilerin yaptığı açıklamalar da akıllara zarar, ironi dolu. Kendileri 20şer korumayla gezerken “korkmayın, sokağa çıkın” demeleri, konsolosluk uyarılarına laf edip...
Merhaba sevgili okur, Bu bir gebelik günlüğüdür. Teoride yüksek dozda umut, heyecan, mutluluk, eser miktarda bebekle ve süreçle ilgili endişe, kaygı içerebilir. Gebelerin kendine has dünyasında, bir soyutlanma, dış dünyayla bağ koparma olabilir. Hatta akıl sağlıkları için bir kozada bu...
23. Haftadan sesleniyorum sevgili okuyucular! Hepinizi çok özledim, önce bunu söyleyeyim. Birkaç haftadır günlüğüme yazamıyordum, elim gitmiyordu. Benim minik dünyamda her şey yolunda çok şükür. Ama her yanımızda patlayan bombalar, görmezden geldiğimiz savaşlar, çirkin pazarlıklar sonucu her gün gözümüzün önünde boğulmalarına/ölmelerine/suiistimal...
Kızımla aynı bedeni paylaşmamızın yirmi beşinci haftasında yine bombalarla sarsıldık, üzüntüden ve çaresizlikten kahrolduk, kalakaldık. Hemen üstünden iki gün geçmedi, Orta Doğu Matematik’ten bir arkadaşımızın Barış için Akademisyenler bildirisini kaleme aldığı için hakkında tutuklama emri çıkarıldığını öğrendik. Bir gazete haberinde...
Blogcu Anne Annelik her zaman tozpembe değil