Şu gebelik günlüklerini benim kadar biriktirerek yazan olmamıştır herhalde. Her hafta tıkır tıkır yazamadığım için üzülüyorum aslında, hatta kendime kızmaya varıyor bu üzüntü. Modern hayatın vazgeçilmezi, muhtemelen hepimizin içinde de az çok olan mükemmeliyetçi yanım pörtleyip yargılayacak oluyor ama burası...
Bu yazıyı yazmaya 4 hafta önce başlamıştım ve başlığı “Özge’nin Gebelik Günlüğü – 9. Hafta” idi. O gün yazdığım kadarının sonuna geldiğimde telefonumdaki gebelik uygulamasından çın sesiyle bir uyarı geldi: “Tebrikler, 10 haftalık hamilesin!”. Dur yanlışın olmasın diye bakarken hakikaten...
23. Hafta: Nefes Alamıyorum! Nefes alamıyorum ama mecazen değil gerçekten nefes alamıyorum. Son aylardaki hayatım Arabesk filmi misali ilerliyor. Son 10 yıldır varlığını dahi hatırlamadığım alerjim bu hafta nüksetti. Evde bir okul çocuğu olmasından sebep başta bakteriyel bir durum sandım,...
Ey Hayat! Nereden başlayacağımı bilemiyorum. Defalarca kafamda tasarladım, zaman zaman kağıda döktüm ama hala bilmiyorum nasıl anlatacağımı. Hayatımın, hamileliğimin rastgeldiği son ayları çok yüklü geçti. Yeni bir işe başlamış olmamın dışında bu ayları yüklü kılan şey de annemin hastalığı(ydı). Mayıs...
Yeni işime başlayalı henüz 1 ay olmuştu. Tam tamına 1 ay 4 gün. Yeni iş, yeni ofis, yeni iş arkadaşları ile geçen günlerden bir gündü ama içimde bunlardan daha fazla daha farklı bir yenilik duygusu vardı. O duygunun ne olduğunu...
Aşağıdaki yazı, ismini saklı tutmak isteyen bir Blogcu Anne okuru tarafından kaleme alındı. Kürtaj. Evet tam adı bu. Gebe kadının içinden doktor tarafından doku alınması. Teknik bir konu. Yersen. Kasım 2014’te hamileliğim ramazan davulcusunun davulunu kapıp, sokaklarda “Hamileyim!” diye davul...
Doktorundan fırça yemiş bir gebe olarak selamlıyorum sizi. Aylık doktor kontrolümün ana teması aldığım fazla kiloydu. Şu ana kadar 14kg aldım. Doktoruma göre bu çok fazlaydı ve asıl bundan sonra kilo alacaktım. Şöyle bir şey var ki Deniz’e hamileyken de...
Zaman, hayatımın hiçbir döneminde bu kadar hızlı akıp gitmemişti. Hep nefes nefeseyim. Bir şeyleri yetiştirmeye çalışıyorum ve ucu ucuna başarıyorum. Gücüm çok çabuk bitiyor. Bu tempoda bir yerlerde sızıp, uyanıp, tekrar devam etmeye çalışıyorum. Rutinler yetmezmiş gibi angarya işler de...
Kıpır kıpır cücüğümle sizlere yeni haftadan merhaba diyoruz. İşte gebeliğin en en güzel tarafı! Tekmeli, dürtmeli geçen günler. İlk hareketleri minik minik, belli belirsizdi. Gittikçe hem şiddeti hem sıklığı arttı. Ben oturunca tekmeliyor. Bir şeyler yediğimde hemen kıpırdanmalar başlıyor. Sevindiğimde...
Blogcu Anne Annelik her zaman tozpembe değil