Etiket Arşivi: Kişisel gelişim

Bu aralar podcast’lere taktım ya hani, hem çocukları bıraktıktan sonra ya da almaya giderken, hem de yürüyüşümü yaparken sürekli bir şeyler dinliyorum. Freakonomics adlı bir radyonun bölümlerinden biri “Why is My Life So hard?” — “Hayatım neden bu kadar zor?”...

40 bin bakımına başlayalı yaklaşık bir ay oldu. Yaklaşık üç buçuk kilo verdim bu süreçte… Çaktırmıyordum ama daha fazla vermeyi planlıyordum. Yasemin’in söylediği kadarıyla, spor yapmadığımı göz önüne alınca, verebileceğimin en iyisini vermişim. Spor yapıyor olsaymışım (daha önceki diyet süreçlerimde...

Geçtiğimiz aylarda tamamladığım İçsel Doğum Doula Eğitimi, gerek nakit ama daha da çok vakit anlamında ciddi bir yatırım gerektiren bir eğitimdi. Elbette ilk amacım sertifika almak ve doula’lık hizmeti vermekti ancak bunları yapmak vakit alacak gibi görünüyor, çünkü şu andaki hayat tempom,...

Kişisel gelişime olan ilgimi, bireysel terapi süreciyle birlikte ileriye taşıyan ve yaklaşık üç senedir ciddi bir aydınlanma yaşayan bir insan olarak, neden hâlâ bazı şeyleri değiştiremediğimin adını koydum yakın zamanda: Beyin sadece davranışı ciddiye alır. İkisini sosyal medyada çok severek...

Üniversiteye hazırlanırken, nasıl olsa Boğaziçi İşletmeye puanım yetmeyecek, bari Sosyoloji, Psikoloji yazayım istemiştim. Ama o zaman ‘işletme’ popülerdi, ”Boğaziçi’nin BİLE sosyolojisi, psikolojisi olacağına, Marmara’nın İşletmesi olsun, daha iyi, daha geçerli” kararına varmıştık ailecek. Niye böyle bir kararı ailecek verdiysek? Annemin, babamın benimle...

Bugün aslında bir çocuk kitabı yazmak istiyordum; daha doğrusu bir seri… Ama içinde bulunduğumuz ahval ve şerait içinde, yetişkinlere iyi gelecek bir kitabı paylaşmak istedim. Terapi Defteri’nin yazarı Deniz Bolsoy Erdem’i ilk olarak Twitter’dan takip etmeye başlamıştım. Sonra Instagram hesabı...

İnsan bulunduğu ortamdan dışarı çıkmadan ya da içinde bulunduğu durumu değiştirmeden, nasıl bir zorluk içinde olduğunu fark etmiyor. Her İstanbul dışına çıktığımda, İstanbul’da nasıl bir sıkışmışlık içinde yaşadığımızın farkına varıyorum. Binalar üst üste… İnsanlar üst üste… Arabalar, trafik, sıkışıklık… Zaman zaten...

Küçükken annemle babam kavga ettiklerinde çok korktuğumu hatırlıyorum. Biraz büyüyünce onların aralarını bulmaya çalışırken buldum kendimi… Bazen yanlarına gider hiçbir şey olmamış gibi davranırdım, bazen ortamı yumuşatmaya çalışırdım. Çoğu zaman işe yaramazdı; olay bir şekilde soğur, geçer giderdi ama o...

”Zararlı umut”, duyduğumdan beri hayatımda yer eden bir kavram… Daha önce memleket meselelerine uygulayarak yazmıştım ancak çok daha geniş, yaşamın her alanında, en çok da insana zarar veren ilişki ve anılar üzerinde hayata geçirilebilen bir tanım.