Etiket Arşivi: Memleketin halleri

İngilizce’de ‘Elephant in the room’ — ‘odadaki fil’ diye bir deyiş vardır. ‘Herkesin gördüğü ama görmezden geldiği, tartışmaktan kaçındığı konu’ anlamında kullanılır. İki gün önce bu ülkenin başkentinde bir terörist patlama oldu. En az 28 kişi öldü, onun üç katı...

Mersin’de yaşayan kuzenim Facebook hesabından seslenmiş dün: Bugün günlerden Özgecanmış. Bazılarımız taptaze bir genç kızın melek bakışlı resimlerini paylaşıyoruz. Altına da unutmadık yazıyoruz. Unutmadık gerçekten de. Hele Mersin’de yaşıyorsan her geçtiğin yerde, parkta, bahçede, gençlik merkezinde onun ismi yazılı, unutmanıza...

Bundan bir süre önce Onedio’da Anne İtirafları‘ndan bir seçkiye yer verilmişti. İtiraflar sansasyonel olacak şekilde düzenlenmişti ve altına gelen yorumlar da bu ülkedeki kadına bakış açısını gözler önüne serer nitelikteydi. Bu konuda bir yazı kaleme almamın ardından seçkiyi hazırlayan Onedio editörü...

Bir kitap okuyorum son zamanlarda: Bringing Up Bébé. Amerikalı gazeteci Pamela Druckerman’ın sevgilisinin ardından Fransa’ya taşınıp evlenip çocuk sahibi olduktan sonraki gözlemlerini, Fransız ve Amerikalı ebeveynlerin karşılaştırılmasını içeriyor. Bitirdikten sonra Kitaplık‘ta paylaşacağım, şimdilik okuduğum kadarıyla beğendiğimi söylemekle yetineyim. Özetle, benim çok...

İçime bir öküz oturdu. Tam böğrüme. Bir hafta içinde bir coğrafyada ne kadar kötülük olabilir? Pirüpak, saf kötülük ama. Kaldıysa eğer adaletin bir gramı bu topraklarda, vatandaşlarını tramvatize eden devlete dava açsın savcılar. Ben bu yazıyı yazarken insan hakları savunucusu...

Toplumsal cinsiyetçiliğin en sığ örneklerinden biriyle karşılaştım geçtiğimiz hafta… Onedio sitesi, Anne İtirafları’na yer verdi. Ancak bunu biraz sansasyonel bir şekilde yapmayı tercih etti ki seçilen itiraflar da, o itirafların editör tarafından sunuluş biçimi de hep ‘seks’ üzerinden ilerliyordu. Bazıları için...

Bu blogu az çok takip edenler siyasi duruşumu ve hayat görüşümü biliyordur; saklama ihtiyacı hissetmediğim gibi ‘Biz seni annelik tecrübelerin için takip ediyoruz, siyasi yazıların için değil!’ yorumlarına rağmen paylaşmaktan da çekinmiyorum hiç. Çünkü benim ‘annelik tecrübelerim’ bu ülkedeki siyasi gelişmelerden...

‘Biraz olsun umut var, sonunda az da olsa nefes alabileceğiz‘ dedikten beş ay sonra başladığımız yere geri döndük. Başladığımız yere mi? Pardon, daha da geriye… Yüzlerce insan öldürüldü bu beş ayda…  AKP’nın mutlak tek parti iktidarı sona erdi demişken ister...

10.10.2015 sabahı tüm gün boyunca tembellik yapacağımı düşünerek mutlu uyanmıştım. Televizyon karşısında kahvaltımı yaptıktan sonra bilgisayarımı aldım, yatağa girdim ve dizinin izleyemediğim o bölümünü açtım keyifle. Telefonuma mesajlar düşmeye başladı birden bire ‘iyi misiniz?’ diye soran. Öylesine bir hal hatır...

Bu hafta yazıma başlamam çok zor oldu. Günlüğümü yazmaya başlarkenki amacım hem kendime hem de benimle benzer durumları yaşayanlara umut olmaktı. Dünyanın bin bir türlü kötülüğünden, kasvetinden uzak yeni tomurcuklanan hayallerimi paylaşmak, içimde doğduğu ve büyüdüğünü hissettiğim ışığı yayabildiğim kadar...