Geçmişte birçok -gereksiz bile sayılabilecek- bilgiyi aklında tutabilen bir kişiydim. Mahalle bakkalının doğum gününden tut, karşı komşunun evlenme yıldönümüne kadar (yazar burada abartma hakkını kullanmıştır) bir sürü şeyi bilirdim, hatta Bige bana bu yüzden “Erken yaşlanacaksın!” derdi. Şimdilik iyi gidiyorum,...
Son zamanlarda “uzay” bayağı bir merak konusu olmaya başladı bizim evde… Uzay sonsuz muymuş, kaç tane kara delik varmış, kara deliğe düşersek n’olurmuş, … gibi, yanıtını benim de bilmediğim, sürekli “Bilmiyorum, bilemiyorum, herhalde öyledir, bunu bir araştıralım” şeklinde kaçak göçek...
Belli yaşların belli soruları, sorunları var. Varmış… Yaşayarak öğreniyorum. İlk diş çıktıktan sonrakinin ne zaman geleceğini bilmediğim gibi, bunları da öngöremiyorum. Ve çocuktan çocuğa ciddi fark ediyor. 6-7 yaş hayat, ölüm, dünya, cinsellik, adalet gibi tüm bu konulara kafa yordukları...
Bu kitap hayatımıza girdiğinde bu kadar seveceğimizi hiç ama hiç tahmin etmemiştim. Başında “yolunu seç, masalını anlat” diyor, sahiden öyleymiş. İlk akşam, çocuklara ben okudum, bir şeyler seçtiler ve gülerek bitirdik. İkinci akşam kitabı çözmüşlerdi ve arada konuşarak, uzun uzun...
Edebiyat yayıncılığı zor bir iş, hem maddi hem manevi anlamda. Çocuk edebiyatı yayıncılığı çok daha zor, ciddiyet, profesyonellik ve iş ahlâkı isteyen bir iş. Bunlardan herhangi birinin eksikliğinin vereceği zarar ise büyük. Çocukların zorla değil isteyerek, severek kitap okumasının hayalini...
Bu kitap benim fuarda kovaladıklarımdan. Çok merak ediyordum. Ve yeni kitapları saklamayı, zaman zaman ortaya çıkarıp bakmayı çok seviyorum. Bu hafta yeni kitap rezervinden bu kitabı okuduk. Kitap çok sürprizli. Şöyle ki; hikayenin iki tarafı var. Biri sağdan, diğeri soldan başlayarak...
Masal gibi bir gündeydik o gün. Fatih Erdoğan’ın atölyesinde… Kitapları, çizimleri, özgürce dolaşmamıza izin verdiği sihirli bir dünya gibiydi. Benim çocukluğum, en sevdiğim kitaplar, dergiler, kahramanlar hepsi oradaydı. İşte bu kitap o günden bir hatıra oldu. ‘Diş kirası’ bir nevi....
Çocukluğumun en unutulmaz kahramanlarından biriydi Cimcime. Sekiz yaşındaki bu kız çocuğunun yaşadıkları Milliyet Çocuk dergisinde, aylık olarak yayınlanırdı. Kalabalık ve hareketli bir ailesi vardı. Pek geçinemediği ama onu çok sevdikleri belli olan bir ablası ve bir abisi, birlikte alışverişe çıktığı...
Çocuklar kavga ediyorlardı, Büyük, küçüğe bağırdı: ”Sen bana saygı duymak zorundasın! Ben senden büyüğüm!” Küçük cevap verdi: Sen de bana saygı duymak zorundasın! ”Hayır değilim! Büyükler küçükleri sever, küçükler büyüklerine saygı gösterir!” Araya girme vaktiydi: Yavrum öyle şey olur mu? Herkes herkese saygı...
Blogcu Anne Annelik her zaman tozpembe değil