Etiket Arşivi: Tarihe not

Hani derler ya, çocukları bir an yalnız bırakmaya gelmiyor diye… İşte şimdi öyle bir dönemde Derin. Deniz kendini kurtardı. Yalnız başına oynayabiliyor. (Oynuyor mu, ayrı mesele!) Biliyoruz ki pencereden aşağı atlamayacak, ne bileyim, parmağını prize sokmayacak. Tabii ki ara sıra...

Deniz dün gece gördüğü rüyasını anlattı az önce bana. Babayla deniz kenarına yürüyorduk. Baba hızlı yürüdü. Ben de yetişemedim. Denize düştüm. Yüzdüm, yüzdüm, yüzdüm. Okyanusa geldim. Sonra… bir köpek balığı gördüm. Sırtına bindim. Sonra… sen… çamaşır makinesinin içindeydin. Köpek balığıyla...

Doğan da yok ya… Annemin evine göç ettim çocuklarla. Deniz’in okulu tatil. Sakin, eğlenceli bir hafta geçirmeyi planlıyorum. İlk olarak Derin’i annemlere satarak Deniz’i Ayı Yogi’ye götürdük teyzesiyle. Fena değildi. Bizimkilerin yaş grubuna gayet uygun. Yalnız bu üç boyut olayını...

Bu akşam. Banyodan sonra Deniz’i giydiriyorum, bir yandan da konuşuyoruz. Büyümeye merak sardı bu aralar. Baba olacakmış. “Anne, ben büyüyorum di mi?” dedi. “Baba oluyorum.” Düzelttim. Her şeyin en doğrusunu anlatmak zorundayım ya. Mükemmeliyetçi, hayal gücü sıfır, takıntılı anne kişisi.

Bundan hemen hemen iki ay önce, 20 Ekim’de “Derin oturuyor” diye yazmıştım Facebook’ta. Hülya da “Bir 2-3 ay daha oturur, bir daha da totosu yer görmez” demişti. Dediği oldu. Derin bugün 9 aylık. Geçtiğimiz pazar günü emeklemeye başladı. Ona emeklemek...

Her ay keyifle aldığımız TÜBİTAK’ın okul öncesi dergisi Meraklı Minik bu ay bir farklı eğlendirdi bizi. Daha doğrusu beni. Bu ayın konusu makineler. Kalemtıraştan televizyon kumandasına, bisikletten çamaşır makinesine kadar basit-karmaşık türlü türlü makineleri işlemiş dergi. Çok keyifli. Geçen gün,...

Gece yarısı. Az önce Derin uyandı. Emzirmek için yatağından kaldırırken onu ne kadar özlediğimi fark ettim. En son 4 buçuk saat önce görüşmüştük halbuki. Derin’i kucağıma aldıktan sonra, emzirmeye başlamadan önce bir süre kokladım ensesini, saçlarını. Üzerine ne pudra, ne...

Yeryüzündeki bütün annelere çocuklarının hastalanınca mızmızlaşmaları hakkındaki düşüncelerini sorsanız herhalde aynı yanıtı alırsınız: Çocuğumun hastalandığına değil, huyunun değiştiğine yanarım. Biraz bencilce duyulan ancak içinde barındırdığı doğruluk payını inkâr edemeyeceğim bu lafı ilk anneannemden duymuştum. Eminim o da kendi anneannesinden öğrenmiştir....

… geldi Deniz oğlum kollarıma.

Huzuru çok da uzakta aramamak lazım bazen. Peşinden gittiğimiz şey yanı başımızda olabiliyor aslında. Tatili yarıda kesip döndük diye hayıflanıyordum. Hoş, Pazartesi dönmeseydik en geç bugün dönecektik ya… Ama planımız dışında işleyince olaylar, hele de çocuklar hastalanınca canımız sıkılmıştı istemeden.