Etiket Arşivi: Toplumsal Cinsiyet Eşitliği

Geçtiğimiz bahar aylarıydı. Storytel’le yeni tanışmıştım. Birkaç ay önce hediye gelen ücretsiz deneme kartını, kitabımı yanıma almayı unuttuğum bir gün, tam metroya inerken aktive etmiş ve karşıma ilk çıkan kitabı dinlemiştim: Ustalık Gerektiren Kafaya Takmama Sanatı   View this post...

Hangi takımı tuttuğumu soranlara “Eş durumundan Galatasaraylı’yım” diyen bir insan olarak futbol ligine olan ilgim, Fenerbahçe’nin Kadıköy’deki maçlarını takip etmekten ibaretti. Ve hayır, Galatasaray’ın “ezeli rakibi” olduğu için değil, Kadıköy’deki maçlarında yollar kapatıldığı ve o zamanlar yaşadığımız Moda’ya giriş çıkışlar...

Üçüncü bebeğime hamileliğimde en sık duyduğum soru “Kız mı, erkek mi?” idi… Ne zaman bu soruyu duysam, “Oğlan” diye yanıt verirdim ben de… Şöyle: – Kız mı, erkek mi? – Oğlan. Ondan sonra muhabbet normal seyrinde devam ederdi (normal seyrinde...

“Yıllar yıllar önceydi” diyebileceğim bir zaman evvel, akademisyen bir takipçimle bir araya gelmiştik. “Cinsiyetler ve Yeni Medya” alanındaki bir konferansta yapacağı, “Blogların Toplumsal Değişime Katkısı” konulu bir oturum için benimle görüşmek istemişti. O zamanlar “blogların toplumsal değişime katkısı”ndan bihaber olan,...

Konuya olan ilginizi içselleştirebilmeniz için okumaya başlarken sizden bir ricam olacak: toplamda beş çalışanı olan bir iş yeri hayal etmenizi ve bu iş yerinde sadece bir kişinin bütün işin sorumluluğunu üstlendiğini, hesaplar, müşteriler, işe alımlar, yönetim, reklam ve bir iş...

Bu blogu ilk yazmaya başladığımda sesimi babaların da duyacağını hesaplamamıştım. Aslında sesimi kimsenin duyacağını hesaplamamıştım, daha doğrusu sesimi duyurmak için değil, içimdekini dışarı atmak için yazmaya başlamıştım ama bir sürü insan duydu, ne de güzel oldu! Geldiğimiz noktada Blogcu Anne...

Coco Chanel’le ilgili bir araştırma yapıyordum geçenlerde… Araştırma derken, hayat hikâyesini okuyordum. İlham veren bir kadın olduğunu düşünüyordum çünkü… Daha doğrusu -benim düşünmeme gerek yok- öyle… 19. yüzyılın sonlarında doğan, 12 yaşında annesini kaybettikten sonra yerleştirildiği manastırda dikiş dikmeyi öğrenen,...

Geçenlerde bulunduğum bir ortamda orta yaşın biraz üzerinde bir hanım, şöyle diyordu: “Kadınlar artık pek bir rahat. İş isterlerse var, çoğunun altında araba, kocası zenginse zaten daha ne olsun? Bir de hâlâ mutsuzlarmış, o psikolog senin bu psikiyatr benim fır...

Geçtiğimiz yaz bir yazı yazmıştım, “Amma da Abartıyoruz!” diye… O yazıya hem burada, ama en çok da sosyal medyada çokça yorum gelmişti. O yorumlardan biri de Yıldıray Karakiya’ya aitti. Son bir senedir iki çocuğuna gündüzleri tek başına bakan Yıldıray, bu...

Son zamanlarda “uzay” bayağı bir merak konusu olmaya başladı bizim evde… Uzay sonsuz muymuş, kaç tane kara delik varmış, kara deliğe düşersek n’olurmuş, … gibi, yanıtını benim de bilmediğim, sürekli “Bilmiyorum, bilemiyorum, herhalde öyledir, bunu bir araştıralım” şeklinde kaçak göçek...