Etiket Arşivi: Uyku

Evin dağınıklığı, sinsice etrafta dolaşan; yere atılan bir tişörtle, masanın üzerindeki kuru boyalarla, tezgahta kalan kirli bardaklarla beslenen; etrafını saran, evini ele geçirmeye çalışan karanlık bir güç gibi gittikçe büyüyor. Ne ara bu kadar büyüdüğünü, karşısında sinek gibi küçücük kaldığını...

Bu sabah evimizin en küçüğü uyandığında saatler 06:58’i gösteriyordu. Bu ne demek, biliyor musun? Çok şey demek. Ne demek olduğunu geçen hafta UYKUNUN MATEMATİĞİ başlıklı yazımda anlatmıştım. Ama sonra blog taşınırken o yazı uçtu, anlattıklarım da sanal boşlukta kayboldu. Aynı...

     Sekiz senelik anne insanım. Şu noktada dertleri derya olmuş tüm prenseslere sandal olma dersleri verebilecek kadar meslekî birikimim var. Alanım bilhassa uykusuzluk. Çok şükür. Yaş olmuş 27 buçuktan 28, geldim gidiyorum sayın; hâlâ ama hâlâ uykuya ihtiyaç duymam...

Uzun zamandır karşılaşmadığım insanlarla karşılaştığımda, geleneksel “Nasılsın, iyi misin?” soruları sorulunca “İyiyim, şimdi iyiyim” derken buluyorum kendimi. “Artık iyiyim.” Bir ara değildim, hem de hiç. Bu, şimdiye kadar yazdığım en uzun yazılardan biri olabilir. Ancak uyku konusu merak alanınıza giriyor ya da...

Derya’nın uykuyla arasının iyi olmadığını sağır sultan duymuştur sanırım. İlk altı ay gece kalkmaları ben de destekledim ama altıncı aydan sonra kabak tadı vermeye başladı. İşlerin çığrından çıktığını kabul ettiğim noktada Seride’nin kapısını çaldım. Seride’yi Uyku Meleği olarak çok uzun...

Uyku işini becerdim demiştim. Ne kadar naifmişim. Uyku problemi olmayan çocuğu eğitmek de neymiş ki? Sen, 55 dakika uyutmaya çalışıp, “Sonunda daldı” diye yanından kalkarken pijamanın sürtünme sesine uyanan çocuktan haber ver! Kadehimi, bugün itibarıyla tam 13 aydır uykusuz olmama kaldırıyorum! 🎉...

Uykusuz gezmeyi bir hayat tarzı olarak benimsemeye karar verdim. Nasıl bazı insanlar kendilerini belirli bir amaca adarlar, ne bileyim; işi gücü bırakıp dünyayı falan gezerler, ben de bundan sonra uykusuz bir insan olarak devam edeceğim hayatıma… Bundan birkaç hafta önce...

Seneler önceydi, teyzemlerin Bodrum’daki yazlığına gitmiştik. Deniz kıyısından eve çıkmak için bindiğimiz (traktör tipi) servis aracında parmağını emdiğini gören amca ve teyzeler iki buçuk yaşındaki oğluma ‘Aaaa, sen hala parmak mı emiyorsun? Kocaman abi olmuşsun, ayıp artık!’ demişlerdi. Bu konuda...

 Aşağıdaki yazı Blogcu Anne okurlarından İlke Mırık tarafından kaleme alındı. *** Bebeğim Su bir yaşını doldurdu. Zaman çok çabuk geçmiş. Çok değil birkaç ay öncesine kadar geceleri uyanıp o sessizlikte onu emzirdiğim saatleri özleyeceğimi söyleseler gülmezdim bile, zira öyle uykusuzdum ki,...

Geçen hafta bir sabah erkenden kalktım. Milas’a gitmek üzere uçağı yakalayacaktım ve saat 7’de evden çıkmam gerekiyordu ancak bu bile benim saçlarımı maşa yapmama engel olamamıştı çünkü birlikte gideceğimiz ekipte fıstık gibi moda blogırları falan vardı ve evet kaz ayaklarımı...